Hamiləlik dövrü, ana üçün həm fiziki, həm də psixoloji dəyişikliklərin yaşandığı mərhələdir. Ana ilə uşaq arasındakı münasibət qadının hamilə olduğunu öyrəndiyi andan etibarən başlayır. Buna görə də ananın hamiləlik dövrünü necə keçirməsi, uşağı hansı yolla dünyaya gətirməsi, ana ilə uşaq arasındakı emosional kontaktın formalaşmasına təsir göstərir. Analıq duyğusunun hiss edilməyə başladığı bu dönəm sosial və duyğusal sahələrdə müxtəlif dəyişikliklərə, eyni zamanda fiziki görünüş, özünü dərk və sosial rolda fərqliliyin yaranmasına səbəb olan və bundan dolayı təşviş hissinin müşahidə olunduğu mərhələdir.

Qadın hamilə olduğunu öyrəndiyi andan etibarən həm özünü xoşbəxt hiss edir, həm də hamiləliklə bağlı informasiya azlığından dolayı qeyri-müəyyən narahatlıq keçirir. Hamiləlik necə keçəcək, sağlam övlad dünyaya gətirə biləcəyəmmi, necə ana olacam kimi suallar hamiləlik boyunca ananın zehnində müəyyən narahatlıqlar yaradır. Yaxşı ana ola biləcəyəmmi sualının yaratdığı təşviş bir müddət sonra formasını dəyişərək qorxu və günahkalıq duyğularıyla əvəzlənir. Bütün bu narahatlıqlar zamanı əgər ana ətrafından (yoldaşından, valideynlərindən, dostlarından) dəstək görərsə, bu dönəmi daha rahat və hüzurlu şəkildə keçirər.

Xroniki xəstəlik diaqnozunun qoyulması pasiyentdə olduğu kimi ailəsində də müxtəlif narahatlıqların ortaya çıxmasına səbəb olur. Bu mərhələdə pasiyentlə ailəsi arasında müəyyən problemlər yarana bilər, ailədaxili konfliktlər müşahidə olunar. Ailənin hədsiz dərəcə himayədar olması və ya hədsiz təzyiq göstərməsi xəstəliyin gedişatına və terapiya dövrünə mənfi təsir göstərə bilər. Buna görə də ailə üzvləri xəstəliklə bağlı məlumatlandırılmalı və müalicə müddətində bütün ailə üzvləri iştirak etməlidir. Xəstəliyin terapiyasına bu səbəbdən də tibbi yardımla yanaşı psixoloji yardım da mütləqdir. Psixoloji məsləhət prosesi xəstəliyin gedişatına və terapiya prosesinə müsbət təsir göstərər.

Kapqras sindromu olan pasiyentlər duyğusal bağlılığı olan insanlar, əşyalar və ya heyvanlara qarşı yadlaşma hissi keçirirlər. İnsanları tanımaqda çətinlik çəkirlər, başqalarının keçirdiyi emosional vəziyyəti doğru anlaya bilmirlər. Xatırlaya bilmədikləri insanlardan uzaqlaşmağa, onlarla ünsiyyəti kəsməyə çalışırlar. Həmin insanların zərər verə biləcəyini, öz mənfəəti üçün münasibət qurduqlarını düşünürlər. Daha ağır situasiyalarda onları saxtakar kimi düşünürlər və aqressiv olurlar, hətta bu vəziyyətdən uzaqlaşmaq üçün intihara cəhd edirlər. 

Son araşdırmalara əsasən, simbioz münasibətlər möhtaclıq duyğusundan qaynaqlanır. Çünki hər bir insan göstərmək istəməsə də, müəyyən zamanlarda başqasına ehtiyac duyur. Kiminsə maraq dairəsində olmaq, daha güclü insanlar tərəfindən qorunmaq, sevilmək bir çox insanın təməl ehtiyacıdır. Lakin bu duyğular artıq insan həyatını idarə etməyə başlayırsa, deməli, simbioz münasibət formalaşıb.